Not Write Now (deel 1)

Een meisje dat met zakken vol vieze was op naar moeders nest was, twee jongens met de inventaris van een kleine bouwmarkt, een heleboel regen en een te late bus. Zo begon mijn avontuur voor de schrijfwedstrijd Write Now. Of eigenlijk het laatste avontuur van Write Now. Het begon natuurlijk met het vinden van de wedstrijd en het dol enthousiast schrijven van een column/kort verhaal (lees ook op deze site http://www.allaboutastrid.wordpress.com/2014/05/10/socialbesitas/ ) over Socialbesitas. Het was een wedstrijd voor jongeren tot en met vierentwintig jaar, dus ik dacht ik pak een onderwerp dat jongeren zal aanspreken en tot nadenken aan laat zetten. Via Facebook en deze site al veel leuke reacties erop gehad, dus vol goede moed ging ik naar de voorrondes van Groningen.

Dat ze dit uitgerekend op Moederdag hadden gepland vond ik een beetje asociaal, maar goed. Het zou ook een leuk cadeau zijn geweest wanneer ik zou winnen!

Vanwege het bagger slechte typisch Hollandse weer besloot ik maar het oude maar vertrouwde openbaar vervoer te nemen. Wat hier in Groningen bestaat uit bus of trein. Een tram of metro zul je hier voorlopig nog niet vinden (al zijn er plannen voor een tram, waar niemand op zit te wachten, maar dat is een verhaal op zich). Dus even kijken op 9292OV want dat is tegenwoordig dé manier om snel te weten te komen wanneer de bus komt. Ik had gewild dat ik op de ouderwetse manier naar de bushalte tien minuten verderop was gelopen om de vertrektijden te bekijken, want van de informatie op de app kon ik dus niet aan. Stond mooi vier minuten te laat bij de bushalte om erachter te komen dat de volgende bus pas een half uur later kwam. Daar stond ik dan… In de stromende regen, onder een goedkoop uitklapparapluutje met panter print. Terwijl iedereen die zich buiten waagde met dit vreselijke weer, zo snel mogelijk probeerde naar binnen te gaan om te schuilen, kon ik een half uur wachten. Ik háát te laat komen. Begint iets om kwart voor drie, ben ik op zijn minst om half drie daar. Dus elke minuut leek voorbij te kruipen, nog trager dan een kind van zes maanden. Toen ein-de-lijk mijn wagen kwam voorrijden moest ik me tussen de natte, zwetende, en druipende mensen door wurmen op zoek naar een comfortabele zitplaats. Ik vond een ideale plek waar ik een groot deel van de mede-reizigers kon observeren.

 

Zo zag ik een meisje dat met twee grote tassen vol vies wasgoed een weekendje naar haar moeder ging. Zou ze leuk hebben gevonden… ‘Hoi mam, fijne Moederdag, hier is de was van afgelopen week’. Ach ja, het is natuurlijk maar net wat je normaal vind. Toen er twee jongens instapten met de halve inventaris van een bouwmarkt binnen kwamen stappen, zette toch iedereen grote ogen op. Dit keer geen Ikea pakketten, want daar kijken we – met al die Duitsers die speciaal voor dit Zweeds warenhuis komen – niet meer van op. Maar dit waren gewoon balken, planken en nog veel meer houten spul waar ik natuurlijk de juiste benaming niet van weet. Hun enthousiaste gesprekken over wat ze met het hout zouden doen, waren voor een leek als ik niet te volgen. Gelukkig waren er niet al te veel bochten meer op de route want elke bocht schoof alles naar de andere kant van de bus. Toen de bus dan eindelijk (een half uur later) stopte in het centrum, werd ik verrast! En niet echt op een positieve manier. De snoeiharde dance muziek overstemde het geluid van de ouderwetse draaimolen. Hoera! Kermis… Dat was ik even vergeten. Stress level nog hoger, want ik kon niet via de geplande route…

——–

Wordt vervolgt (dinsdag of woensdag, om de spanning erin te houden).

Socialbesitas

Overgewicht in Nederland is een steeds groter wordend probleem. Specialisten spreken over obesitas. Maar waar ik mij veel meer zorgen om maak is Socialbesitas. De overweldigende honger naar ‘sociale’ contacten in onze huidige maatschappij. En sociaal is eigenlijk het verkeerde woord. Want wanneer ik op een verjaardag kom, moet ik zelfs via de Whatsapp (of zal ik toch overstappen op Telegram) mijn tante om een stuk taart vragen, omdat zij mij niet meer persoonlijk spreekt.

‘Heb je deze foto van Loesje al gezien?’ zegt ze trots tegen haar zus, die ongeïnteresseerd naar haar smartphone staat te kijken. Ondertussen zit Loesje heel lief in de woonkamer te spelen met haar Ipad, die ze voor haar derde verjaardag kreeg.

‘Weet je wat ik nu gek vind?’ vraagt Marijke aan mij. Nog voor ik kan antwoorden komt ze met haar ‘antwoord van de week’.

‘Ik heb John gisteren gevraagd wanneer ze bij ons komen eten. Nu heb ik nog steeds geen app terug gehad, en ik kan toch echt zien dat hij vanochtend nog online is geweest. Er zal toch niets ergs met hem gebeurd zijn?’

Omdat ik denk dat alles wel mee zal vallen, antwoord ik: ‘Ach, als hij vanochtend nog ‘online’ was dan kan hij alleen maar tussen acht uur vanochtend en negen uur vanochtend een ongeluk hebben gehad. Anders was hij hier wel geweest!’

Marijkes verontruste blik spreekt boekdelen. Snel pakt ze haar Samsung Galaxy Note erbij en zoekt op www.112amsterdam.nl . Gelukkig staat er niks over John in het nieuws, dus zal het allemaal wel weer los lopen. Ze staat op en belt met haar telefoon nog één keer naar John.

 

Ik weet nog wel dat toen wij onze eerste mobiel kregen het zo’n super groot ding was met een antenne erop, die je moest uittrekken om goede ontvangst te hebben. Daarna kwamen de super gave open-klap-mobieltjes. Je was helemaal de blits als hij dan ook nog knalroze was met van die nep-diamanten erop. Nog datzelfde jaar kwam de omhoog-schuif-mobiele-telefoons uit. Alles moest kleiner en sneller. De smartphone maakte zijn entree en je kon niet alleen maar bellen en sms-en. Nee, nu kun je ook nog eens Facebooken, Twitteren, Instagrammen, Telegrammen, What’s-appen, Pinteresten, Snapchatten, Skypen, Facetimen en ik vergeet vast nog wel een hele rits. En waar eerst alles altijd kleiner moest, wordt nu juist alles weer groter. Terwijl men met hun allerliefste bezit van ruim 12 inch belt, vraag ik me steeds minder af waarom er steeds meer mobiele telefoons worden gestolen. Als kleptomaan moest je vijf jaar geleden nog een telefoon uit iemands vingers lospeuteren, terwijl elke draaideurcrimineel nu alleen maar een laptoptas mee hoeft te nemen om jouw telefoon te kunnen stelen.

 

Om terug te komen op obesitas. Eigenlijk zijn we allemaal veel te druk bezig met het verwerken van alle social media. Overgewicht! Tijd om af te vallen dus. Probeer maar eens om alleen maar op gezette tijden je social media bij te houden. Niks geen Sonja Bakkeren als goed voornemen meer. Dat is zó 2013! Werken aan je socialbesitas. Weer lekker old-school afspreken met je vrienden en familie. Bordspellen doen, lekker eten en kletsen over koetjes en kalfjes. Wie weet leer je zelfs nog waar echte melk vandaan komt. En dan bedoel ik natuurlijk niet de buurtsuper, maar van die man in zo’n blauw overall met allemaal van dat gevlekte vee.

 

‘Alles gaat goed hoor, met John,’ blèrt Marijke in mijn oren.

‘Tijd voor wat gezelligheid.’

Dus hup de 3D-brillen op, en o zo gezellig naast elkaar op de bank. Staren naar een tv-scherm van één bij twee meter. Ja: op en top sociaal bij elkaar zijn. Hoeveel échte gesprekken ik heb gevoerd tijdens het verjaardagspartijtje? Eéntje. Met mezelf.

 

Bovenstaande column is geschreven voor de wedstrijd Write Now 2014. Aanleiding om het te hebben over – zoals ik het noem – socialbesitas, is het groot aantal feestjes waar ik kom en haast niemand een echt gesprek voert. Misschien wordt het toch de hoogste tijd om eens te unpluggen zo nu en dan…

Write Now voorronde Groningen

Voor talentvolle jongeren onder de 24 jaar is er elk jaar de wedstrijd ‘Write Now’. Originele naam. Nu maar hopen voor mij dat niet iedereen die mee doet ook met originele teksten komt. Het is namelijk de bedoeling dat ik toch op zijn minst op het ere podium kom te staan van de voorrondes. En met teveel talent in dezelfde visvijver wordt de kans natuurlijk al snel kleiner. Maar goed, laten we hopen dat mijn pakkans de eerste keer dat ik mee doe, hoog is. Aanstaande zondag (uitgerekend op Moederdag) is de voorronde van het hoge Noorden in Vera, Groningen. Exited! Niet met al te hoge verwachtingen er heen, want ik heb gelezen wat de winnaars van de afgelopen jaren hebben geschreven *er volgt een diepe zucht*. Ik zal vanavond of morgen mijn inzending online zetten. Hopelijk was het goed genoeg. En anders ga ik gewoon genieten van deze ervaring (want volgend jaar zal ik de laatste keer mee kunnen doen, omdat ik hierna echt te oud wordt voor een wedstrijd voor jongeren, schijnt). Niet te vergeten dat er een schrijfworkshop is voor de deelnemers voorafgaand aan de prijsuitreiking. Dus even wat inspiratie, kennis en ervaring delen en opdoen.

Ik heb er zin in (en wat zou het toch een leuk Moederdag cadeau zijn)!